کد مطلب:30643 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:107
و براستی چه زیبا گفته اند كه: «قتل فی محرابه لشدة عدله».
آن میدان جنگ است كه هر گروهی احساس ضعف می كرد به علی پناه می برد. آن محراب عبادت است، آن شبهای بلند سیاه مسجد كوفه، آن نخلستانهای اطراف مدینه و آن گریه ها و عبادتها و آن از خوف خدا غش كردنها، آن مملكت داری امام، كه حتی یك استاندار ظالم را تحمل نمی كند. استانداری كه اصحاب امام است. بخاطر اینكه یك شب به میهمانی اشراف می رود در یك نامه سراسر ملامت او را زیر فشار قرار می دهد. آن نگهداری امام از بیت المال كه چراغی را خاموش می كند. تا اصحاب پر مدعای پیامبر، حساب كار خود را بكنند. و آن همه یتیم داری و ضعیف پروری امام. این است انسان چند بعدی، این است دفاع از حقوق بشر، این است احترام گذاشتن به انسان و این است اسلام.[1] علی تنها در میدان جنگ قهرمان نبود، در همه جا قهرمان بود: در صفای دل، پاكی وجدان، جذابیت سحرآور بیان، انسانیت واقعی، حرارت ایمان، آرامش شكوهمند، یاری مظلومان، تسلیم حقیقت بودن در هر نقطه و هر جا كه رخ بنماید،او در همه این میدان ها قهرمان بود.[2] روح علی یك روح وسیع و همه جانبه و چند بعدی است، و همواره به این خصلت ستایش شده است.او زمامداری است عادل، عابدی است شب زنده دار، در محراب عبادت گریان و در میدان نبرد خندان است، سربازی است خشن و سرپرستی است مهربان و رقیق القلب، حكیمی است ژرف اندیش، فرماندهی است لایق، او هم معلم است و هم خطیب و هم قاضی و هم مفتی و هم كشاورز و هم نویسنده، او انسان كامل است و بر همه دنیاهای روحی بشریت محیط است.[3].